W poniedziałek Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargi kasacyjne dotyczące budowy tzw. zamku w Stobnicy (powiat obornicki, woj. wielkopolskie). Orzeczenie to jest ostateczne i potwierdza ważność pozwolenia na budowę obiektu.
Tak zwany Zamek Stobnica to wielopiętrowa budowla zaprojektowana w stylu średniowiecznym, położona na obszarze Natura 2000 w pobliżu Obornik (woj. wielkopolskie). Inwestor uzyskał pozwolenie na budowę od starosty obornickiego już w 2015 roku. Budowa zyskała rozgłos latem 2018 roku, kiedy ówczesny minister środowiska zarządził pilne zbadanie procesu wydawania pozwoleń. Sprawa została również przekazana do prokuratury.
W poniedziałek Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargi kasacyjne od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (WSA), który w 2022 r. uchylił decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego (GINB) z 2021 r. unieważniającą pozwolenie na budowę tzw. zamku. WSA uznał, że w tym przypadku nie zostały spełnione kryteria prawne stwierdzenia nieważności pozwolenia. Sąd orzekł również, że zgodnie z nowelizacją Prawa budowlanego z września 2020 r. upłynął termin na stwierdzenie nieważności pozwolenia na budowę dla Stobnicy. Skargę kasacyjną od wyroku WSA do NSA wniósł m.in. GINB.
W poniedziałek Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargi kasacyjne złożone w tej sprawie, w tym te od GINB. Rozpatrywane w toku postępowania orzeczenie starosty obornickiego nie zostało uznane za dotknięte wadą nieważności, stwierdziła sędzia Małgorzata Miron w ustnym uzasadnieniu orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego. Dodała, że aby móc powołać się na poważne naruszenie prawa, muszą być spełnione trzy kryteria: naruszenie musi być oczywiste, naruszony przepis musi być prosty i nie wymagać skomplikowanej interpretacji, a społeczno-ekonomiczne skutki naruszenia muszą być niedopuszczalne w państwie prawa.
„Biorąc pod uwagę te trzy czynniki, sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza w sposób rażący przepisów Prawa budowlanego, powołanych w skargach kasacyjnych” – dodała.
Sędzia zauważyła, że w odniesieniu do tzw. zamku konieczne było przekonanie organów rządowych, że decyzja środowiskowa musi zostać wydana przed wydaniem pozwolenia na budowę. „To skutecznie stanowiło podstawę do stwierdzenia, że brak takiej decyzji prowadzi do poważnego naruszenia prawa” – stwierdziła.
Sędzia podkreśliła, że jeden z przepisów, na który powoływały się instytucje publiczne, wskazujący na konieczność wydania decyzji środowiskowej, został zmieniony przez ustawodawcę w 2019 r. właśnie ze względu na problemy z jego interpretacją. Regulacja ta dotyczyła m.in. sposobu obliczania miejsc parkingowych. „W związku z tym nie tylko sąd, ale także ustawodawca dostrzegł niepewność co do stosowania tego przepisu” – podkreśliła.
Pod koniec kwietnia 2019 r. Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska w Poznaniu cofnęła decyzję z maja 2015 r., w której określono warunki realizacji projektu Stobnica, i wniosła sprzeciw wobec jego realizacji. W 2015 r. Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska stwierdziła, że inwestycja nie wpłynie negatywnie na środowisko. Jednak później urzędnicy stwierdzili, że powierzchnia zmodyfikowana pod projekt wzrosła z wcześniej podanych około 1,7 ha do ponad 2 ha. Zgodnie z przepisami, projekty obejmujące powierzchnię większą niż 2 ha wymagają decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
NSA uważała, że projekt architektoniczny nie oznaczał, że inwestycja wymagała wydania decyzji środowiskowej. Sąd stwierdził: „Należy rozróżnić wadliwość decyzji i jej niewłaściwe wykonanie”, a kwestia przekroczenia limitów w trakcie procesu budowy nie może być oceniana w postępowaniu o unieważnienie.
„Wszelkie potencjalne wadliwe wykonanie i związane z tym naruszenia ochrony środowiska (…) mogą i powinny być – jeśli takie sytuacje miały miejsce – oceniane w odrębnych postępowaniach” – skomentował sędzia Miron.
Zauważyła również, że udzielenie
Źródło
