Zabytkowa kamienica przy ulicy Bródnowskiej 14, wraz z zabudowaniami bocznymi i dawną stróżówką, została oficjalnie wpisana do rejestru dziedzictwa kulturowego przez Marcina Dawidowicza, Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Obiekt ten jest uznawany za najstarszy murowany zespół mieszkaniowy przy tej ulicy.
Uzasadniając decyzję konserwator zabytków zauważył, że nieruchomość jest jedną z pierwszych murowanych budowli wzniesionych wzdłuż ulicy Bródnowskiej na przełomie XIX i XX wieku.
„Te obiekty powstały w trakcie rozbudowy Nowej Pragi, która w latach 90. stała się częścią Warszawy. Ich projekt i materiały wyróżniają je na tle dominującej drewnianej architektury tego obszaru” – stwierdził.
Reklama Zobacz też: Czy Twój sąsiad chwali się swoją nową kosiarką? Walczysz o nowego Hyundaia. Czas rozpocząć świąteczny wyścig zbrojeń!
Znaczenie tej tradycji wiąże się z rodziną Blumtrytów, właścicieli warszawskiej fabryki wyrobów pończoszniczych i dziewiarskich, która działała do 1932 roku, pomimo trudności gospodarczych.
„Ponadto, Bródnowska 14 ma szczególne walory artystyczne. Choć położona jest z dala od głównych arterii komunikacyjnych, zachowała ślady pierwotnych detali zdobniczych, które zostały częściowo zdemontowane w latach 60. XX wieku z powodu zniszczenia i nieprzystawania projektu do epoki” – dodał konserwator.
Kamienica , wybudowana na początku XX wieku według planów nieznanego architekta , została nabyta w 1903 roku przez Konstantego i Urszulę Blumtrytt (z domu Łapińskich).
Wkrótce po zakupieniu gruntu, ceglana rezydencja i jej dwa aneksy, ozdobione misternymi detalami, zostały prawdopodobnie ukończone. Uzupełnieniem działki była parterowa brama od strony ulicy Bródnowskiej.
Konstanty Blumtrytt (1868–1932) był właścicielem Warszawskiej Fabryki Pończoszniczo-Dziewiarskiej, założonej w 1890 roku, a także posiadał udziały w firmie włókienniczej „Towarzystwo Włókno”.
Nieruchomość zmieniła właściciela w 1908 roku, kiedy Iwan Kuchar nabył ją na aukcji, ale Blumtryttowie odkupili ją ponownie w 1919 roku. W okresie międzywojennym pod tym adresem działał ich warsztat.
W 1927 roku maszyny z fabryki zostały wystawione na publiczną licytację. W 1931 roku część działalności przeniesiono do Gawłowa, a w 1932 roku sąd warszawski ogłosił upadłość firmy.
Po śmierci Konstantego własność przeszła w ręce jego spadkobierców. W 1939 roku działkę kupili Zofia Kowerska i Antoni Rząd, członek zarządu Banku Spółdzielczego. Plany zastąpienia stróżówki – wówczas sklepu – czteropiętrowym budynkiem z tylnym garażem nigdy nie zostały zrealizowane, pomimo sprzedaży w 1941 roku.
Kamienica przetrwała II wojnę światową w dużej mierze nienaruszona. Po 1945 roku przeszła w ręce państwa. Płyty balkonowe na pierwszym piętrze zostały później usunięte, choć fragmenty oryginalnych balustrad przetrwały. Rozbiórka garażu przy stróżówce i zachodniej ceglanej ściany nastąpiła przed 2008 rokiem. W latach 90. XX wieku dobudowano dobudówkę magazynową. (PAP)
masy/ dki/
