Zdjęcie: Adobe Stock
Nature opublikowało wyniki dotyczące identyfikacji nowego związku wykazującego silne właściwości przeciwgrzybicze przeciwko patogenom opornym na wiele leków. Ten lek, o nazwie mandimycyna, jest klasyfikowany w ramach makrolidów polienowych, które są znaną grupą metabolitów bakteryjnych znanych ze swoich właściwości przeciwgrzybiczych.
Zakażenia wywoływane przez grzyby oporne na wiele leków stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia ludzi, podkreślając pilną potrzebę opracowania skuteczniejszych terapii.
Przez miliony lat bakterie przystosowały się do produkcji naturalnych substancji zdolnych do eliminowania grzybów. Substancje te odegrały kluczową rolę w tworzeniu leków przeciwgrzybiczych do stosowania u ludzi. Jednak powszechność oporności jest powszechna, a tradycyjne strategie odkrywania leków przeciwgrzybiczych (takie jak ocena skuteczności produktów naturalnych pochodzących z próbek środowiskowych) przynoszą coraz słabsze rezultaty — często skutkując ponownym odkryciem związków, które działają na znane szlaki.
Mandimycyna, jako część makrolidów polienowych, wyróżnia się tym, że w przeciwieństwie do wcześniej rozpoznanych związków z tej kategorii, oddziałuje z nowym celem zlokalizowanym w błonie komórkowej grzyba, co sprawia, że jest skuteczna w walce z różnymi patogenami opornymi na podobne środki.
Aby odkryć makrolidy o unikalnym mechanizmie działania, Zongqiang Wang i jego zespół z China Pharmaceutical University w Nankinie w Chinach zbadali 316 123 genomy bakterii pod kątem nowych klastrów genów. Zidentyfikowali klaster, który ewoluował w sposób wyraźnie odmienny od innych klastrów kodujących makrolidy polienowe.
Późniejsze badania wykazały, że produkt tych genów, mandimycyna, nie wchodzi w interakcje z ergosterolem, konwencjonalnym celem w błonie komórkowej grzybów dla polienowych makrolidów. Zamiast tego wiąże się z różnymi fosfolipidami w błonie komórkowej, co czyni go skutecznym przeciwko patogenom grzybiczym, które stały się oporne na istniejące leki przeciwgrzybicze, takie jak amfoterycyna B.
Autorzy wykorzystali modele zakażeń zwierzęcych, aby ocenić działanie mandimycyny w kontekście szerokiego spektrum patogenów grzybiczych, w tym wielolekoopornego Candida auris (gatunku uznanego przez WHO za główne zagrożenie grzybicze). Odkryli, że związek ten okazał się skuteczniejszy i mniej nefrotoksyczny w porównaniu z amfoterycyną B.
Paweł Wernicki (PAP)
pmw/agt/
